Zapiski z Hiszpanii, czyli...: Poquito a poco entendiendo que no vale la pena andar por andar, czyli Chambao

Déjate llevar por las sensaciones

Jadąc do Hiszpanii zabrałam ze sobą dwa marzenia do spełnienia: zobaczyć na żywo rewelacyjnego gitarzystę Vincente Amigo oraz magiczny zespół flamenco chill Chambao. Podczas, gdy pierwszego marzenia nie dane mi bylo jeszcze zrealizować, na koncercie Chambao byłam już dwa razy. Na pierwszym nie udało mi się zająć dobrego miejsca i w rezultacie niewiele zobaczyłam, ale już przy drugiej okazji nie dałam tak łatwo za wygraną i ustawiłam się w pierwszym rzędzie, tuż przed mikrofonem czarodziejki Lamari.

Volando voy, volando vengo

Chambao to czysta magia, el duende dwudziestego pierwszego wieku. Można powiedzieć, że sukces grupy należałoby w dużej części przypisać obdarzonej boskim głosem wokalistki Lamari, która pisze teksty oraz nadaje zespołowi niepowtarzalnego charakteru. Z oryginalnego składu pozostała tylko - a może aż - ona. Otoczona profesjonalnymi muzykami z ogromnym potencjałem, przekracza coraz to nowe muzyczne granice, łączy różne style, ekperymentuje, ale zawsze pozostawia jedną niezmienną: swój boski głos.

Que suerte que te cruzaras por mi camino

O zespole pierwszy raz dowiedziałam się parę lat temu, kiedy pewna Hiszpanka podrzuciła mi płytę Endorfinas en la mente. Urok został rzucony. Wcześniej interesowałam się tylko czystym flamenco oraz flamenco-jazz. Coraz bardziej zaintrygowana niespotykanym brzmieniem muzyki, którą sam twórca zespołu nazwał flamenco chill, zdobyłam ich pierwszą płytę pod tym właśnie tytułem i już wiedziałam, że odkryłam swoją kolejną muzyczną miłość.

Chambao od początku rozwijał się w kierunku coraz silniejszego wokalu, powoli zastępującego instrumentalny charakter zespołu i można to uznać za jak najwłaściwszy wybór biorąc pod uwagę ogromne możliwości niepokornego głosu La Marí, która na żywo brzmi nawet lepiej niż na płycie, a to nie lada atut jakiegokolwiek wokalisty.

Ya no quiero vivir con los temores que prefiero entregarme a la ilusión

Korzenie Chambao - jakżeby inaczej - tkwią w rozśpiewanej flamenco Andaluzji. Nazwa ‘’Chambao’’ określa w dialekcie andaluzyjskim prowizoryczny szałas zbudowany na plaży, który chroni przed słońcem i morską bryzą. Początkowo grupę tworzył znany z ekperymentów mieszania róznych gatunków muzycznych Holender Henrik Takkenberg oraz trójką Andaluzyjczyków z Malagi: María del Mar Rodríguez Carnero (znana pózniej jako Lamari) Eledi oraz Dani. Tuż po wydaniu płyty Pokito a poco, z zespołu odeszli wszyscy, oprócz Lamari. Obecnie ma już nowych, świetnych muzyków, którzy dalej tworzą z nią historię Chambao. Owocem tej współpracy jest niezwykle dojrzała artystycznie płyta Con otro aire, gdzie elementy flamenco i muzyki elektronicznej mieszają się z muzyką etniczną (na przykład w absolutnym hicie sezonu Papeles Mojados)

Wokalistka, w między czasie, zrobiła też parę ‘’skoków w bok’’, śpiewając, między innym, z piosenkarzem Ricky Martin (Te recuerdo) oraz zespołem Jarabe de Palo (piękna, nostalgiczna piosenka Déjame vivir)

Volveré a encontrarme con vosotros, volveré a sonreír en la mañana

Rok 2005 był dla wokalistki czasem wyjątkowo cieżkim, gdyż zdiagnozowano u niej raka piersi. Cała Hiszpania podziwiała jej duch walki i wyjątkowy optymizm, witalność oraz energię, jaką tryskała nawet w najgorszych momentach. Owocem tej wygranej na szczęście walki jest książka Enamorá de la vida, aunque a veces duela. Con cáncer también se crece² oraz wywiady, które mają na celu pomóc i podnieś na duchu osoby, które mają podobne doświadczenia.

Pasa la vida, pasa que vuela corre que corre y no espera…

Tłumy powoli wypełniają areny Plaza de Toros³, rośnie napięcie - zespół spoźnia się już godzinę. Wiek nie ma ograniczeń; obok mnie ze zniecierpliwieniem rozgląda się pan koło sześćdziesiątki, który potem będzie śpiewać z La Marí wszystkie jej piosenki. Przeważają jednak ludzie młodzi, nieco hippi, jest gorąca, sierpniowa noc.

Pojawiają się pierwsze krzyki zachęcające wokalistkę do wyjścia na scenę, pierwsze szmery radości, kiedy filigranowa postać La Marí wreszcie wyłania się zza kulis. Niech to miejsce służy tylko muzyce!, rzuca na powitanie, a fani szaleją.

Guapa! krzyczy ktoś obok.La Mariiiiiii, dodaje jakiś głos z tyłu. I nagle wszyscy zastygamy w zachwycie - rozlegają się pierwsze takty utworu Despierta z płyty Con otro aire.

Lamari świetnie się dogaduje z publicznością, zagaduje, ciągle się śmieje, bawi się równie dobrze jak my, jak zwykle zakręcona, pełna energii, ale przede wszystkim ten jej diabelski głos, który dawniej używałaby pewnie do śpiewania tradycyjnych piosenek flamenco. Towarzyszący jej muzycy to, równie jak wokalistka, prawdziwi wirtuozi; nadają znanym, starszym utworom nowe brzmienie - prawie nie rozpoznaję niektórych kawałków, co stanowi miły element zaskoczenia. Widać też coraz więcej fascynacji nie tylko flamenco, ale i muzyką etniczną z innych zakątków świata. Aby dopełnić tej wybuchowej mieszanki, naszym oczom ukazuje się zupełnie kosmiczny instrument służący do grania muzyki elektronicznej, którego chyba nikt z nas nie potrafił zidentyfikować, zupełny odlot nie dający się opisać słowami.

El Duende unosi się w powietrzu, okrzyk óleeee dochodzi już ze wszystkich stron, a ja ze wzruszeniem myślę, że dla takich wrażeń warto zostać i pokochać Hiszpanię jeszcze bardziej.

Wyjśnienia

flamenco chill ‘’la mezcla de flamenco chill out y flamenco’’ to mieszanka muzyki elektronicznej oraz tradycyjnego flamenco

Enamorá de la vida, aunque a veces duela czyli Zakochana w życiu,choć czasem boli. Akcent Lamari jest absolutnie i w pełni andaluzyjski, wobec czego ‘’połyka’’ niektóre końcówki i litery, takie jak ‘’s’’ czy końcówki ‘’da’’ (enamorada = enamorá) oraz ‘’z’’ i ‘’c’’ zawsze wymawia jako ‘’s’’.